Je zorgen worden groter en de sfeer in huis gaat van kwaad tot erger.

Als ouder wil je gewoon een vrolijk, sociaal en zelfverzekerd kind. Toch sta je de laatste tijd steeds vaker voor een uitdaging. Je kind wordt snel boos, luistert niet of trekt zich vaker terug. Je ziet je kind worstelen en krijgt het niet voor elkaar de dingen in positieve zin om te buigen. Of je huishouden ontploft net iets te vaak als jij met je beste bedoelingen die schattige puber probeert te motiveren.

Hoe kan het toch dat je opeens je eigen kind niet meer lijkt te kunnen of mógen helpen.

Keer op keer die strijd in huis en het onbegrip naar elkaar. “Wat is er toch aan de hand??” Wat moet je nou juist wel of niet zeggen bij woede-uitbarstingen of angsten. Je geduld raakt beetje bij beetje op en je vraagt je af of jij het wel goed doet.

Je kind haalt soms ’t bloed onder je nagels vandaan of bepaalt heel de sfeer in huis. Het kost je zoveel energie, dat het ten koste gaat van de aandacht voor je andere kinderen, je partner of jezelf. Hoe kan het nou dat je kind niet naar jou luistert, maar wel naar anderen. De zorgen stapelen zich op. Je voelt je machteloos, terwijl je juist het allerbeste wilt voor je kind.

Geen opgeheven vinger, maar samen op ontdekking?

Ik begrijp dat je je machteloos voelt. Het is dan ook helemaal niet erg om hulp te vragen of even een frisse blik van buitenaf te krijgen; het is juist een moedige stap uit zorg voor je kind. Want zeg eens eerlijk, stimuleer je je kind hulp te vragen als iets meerdere malen zelf geprobeerd is? Wat maakt dat we dat onszelf toch niet gunnen?

Ben je gewend om alles zelf te doen en vind je dat je deze problemen ook zelf moet kunnen oplossen? Of ben je bang dat het toch niks zal opleveren omdat het al zo lang duurt? Zit er een schaamte voor de buitenwereld? Weet dat je écht niet de enige bent, we maken het bijna allemaal mee.

‘Verandering begint echt direct ná acceptatie van het probleem’

Hoe lang heb je zelf al van alles geprobeerd? En wat heeft tot nu toe echt gewerkt?  Hoe lang wil je nog wachten of hopen dat het probleem zichzelf oplost?

Hoe lang wil je je nog zorgen blijven maken over het gedrag of de emoties van je kind?

Hoeveel keer moet je kind nog aangeven buikpijn of hoofdpijn te hebben? En hoeveel uur wil je nog besteden aan het zoeken naar tips op internet en het vragen van advies aan familie en vrienden? Voorkom nog meer discussies of irritaties thuis of achteruitgang van de schoolresultaten van je kind.

Laat mij je helpen om erger te voorkomen en samen naar oplossingen te zoeken. Ik nodig je uit om de eerste stap te zetten. Vraag om hulp want je hoeft het niet alleen te doen.

Veranderen is niet makkelijk. Maar ik heb nog nooit gehoord dat iemand het niet de moeite waard vond.”

Carol Dweck